جراحی آب مروارید[۱] روشی برای برداشتن عدسی چشم و در بیشتر موارد جایگزینی آن با عدسی مصنوعی است. به طور معمول، عدسی چشم انسان شفاف است. آب مروارید باعث کدر شدن عدسی می شود که در نهایت بینایی بیمار را تحت تاثیر قرار می دهد.

جراحی آب مروارید توسط چشم پزشک (نه اپتومتر) به صورت سرپایی انجام می شود، به این معنی که پس از جراحی نیازی به ماندن در بیمارستان نیست؛ جراحی آب مروارید بسیار رایج است و به طور کلی یک جراحی بی خطر است. آب مروارید می تواند باعث تاری دید و افزایش تابش خیره کننده نور شود. اگر آب مروارید انجام فعالیت های عادی را برای بیمار دشوار کند، پزشک ممکن است جراحی آب مروارید را پیشنهاد کند. به عنوان مثال، در صورتی که آب مروارید پشت چشم بیمار، درمان سایر مشکلات چشمی مانند دژنراسیون ماکولا وابسته به سن یا رتینوپاتی دیابتی برای چشم پزشک مشکل کند، ممکن است پزشکان جراحی آب مروارید را توصیه کنند.

در بیشتر موارد، جراحی آب مروارید به چشم بیمار آسیبی نمی رساند و بیمار زمان کافی دارد تا گزینه های درمانی پیش­روی خود را در نظر بگیرد. اگر بینایی بیمار هنوز کاملاً خوب است، ممکن است تا سال‌های زیادی نیازی به جراحی آب مروارید نداشته باشید.

خطرات

عوارض بعد از جراحی آب مروارید غیر معمول است و اکثر آنها با موفقیت قابل درمان هستند. این خطرات عبارتند از:

• التهاب
• عفونت
• خون ریزی
• تورم
• افتادگی پلک
• دررفتگی عدسی مصنوعی
• جداشدگی شبکیه
• گلوکوم
• آب مروارید ثانویه
• در موارد نادری از دست دادن بینایی

اگر بیمار مبتلا به یک بیماری چشمی دیگر یا یک بیماری جدی پزشکی باشد، خطر درگیری با عوارض بیشتر است. گاهی اوقات، جراحی آب مروارید به دلیل آسیب زمینه ای چشم ناشی از بیماری های دیگر، مانند آب سیاه یا دژنراسیون ماکولا، بینایی را بهبود نمی بخشد. در صورت امکان، ارزیابی و درمان سایر مشکلات چشمی قبل از تصمیم گیری برای جراحی آب مروارید مفید خواهد بود.

سایر اقدامات احتیاطی

معمولاً بیمار در همان روز عمل جراحی به خانه برمی گردد، اما نمی‌تواند رانندگی کند. همچنین ممکن است پزشک فعالیت‌هایی مانند خم شدن و بلند کردن اجسام از روی زمین را برای حدود یک هفته پس از جراحی منع کند.

پیش از عمل

یک هفته یا بیشتر پیش از جراحی، پزشک یک آزمایش سونوگرافی بدون درد برای اندازه گیری شکل چشم بیمار انجام می دهد. این آزمایش به تعیین نوع مناسب کاشت لنز (لنز داخل چشمی یا [۲]IOL) کمک می کند.

تقریباً به همه افرادی که جراحی آب مروارید انجام می دهند، IOL داده می شود. این لنزها با تمرکز نور در پشت چشم، دید بیمار را بهبود می بخشند. بیمار نمی تواند لنز را ببیند یا حس کند: همچنین نیازی به مراقبت ندارد چراکه لنز به بخشی دائمی از چشم بیمار تبدیل می شود.

انواع IOL با ویژگی های مختلف موجود است. قبل از جراحی، بیمار و چشم پزشک در مورد اینکه کدام نوع IOL ممکن است برای بیمار عملکرد بهتری داشته باشد، مشورت کند. هزینه عمل جراحی نیز ممکن است عامل دیگر تاثیرگذار دیگر باشد.

IOL پلاستیکی از جنس اکریلیک یا سیلیکون ساخته شده است. برخی از IOL ها نور ماوراء بنفش را مسدود می کنند. برخی از IOL ها پلاستیک سفت و سختی هستند و از طریق یک برش کاشته می شوند که برای بسته شدن نیاز به چندین بخیه دارد.

با این حال، بسیاری از IOL منعطف هستند و امکان برش کوچک‌تری را فراهم می‌کنند که نیاز به بخیه کم یا حتی بدون بخیه دارد. جراح این نوع لنز را تا می کند و آن را در کپسول خالی که قبلاً لنز طبیعی قرار داشت قرار می دهد. هنگامی که داخل چشم قرار می گیرد، IOL تا شده باز می شود و کپسول خالی را پر می کند.

برخی از انواع لنزهای موجود عبارتند از:

تک کانونی با فوکوس ثابت: این نوع لنز دارای قدرت فوکوس واحد برای دید دوربین است. مطالعه عموماً مستلزم استفاده از عینک مطالعه است.

تک کانونی سازگار با فوکوس: اگرچه این لنزها فقط یک قدرت فوکوس دارند، اما می توانند به حرکات ماهیچه چشم پاسخ دهند و تمرکز را به اجسام دور یا نزدیک تغییر دهند.

چند کانونی: این لنزها شبیه عینک هستند

[۱] Cataract surgery

[۲] Intraocular lens